ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Από την εφημερίδα "Φιλελεύθερος"
ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ: «ΕΚΟΙΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ»
Τα παιδιά που έζησαν τον αγώνα του ’55-’59 προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε.
Ερώτηση:
Τι είναι αυτό που θα διαβάσει κάνεις στο πρώτο μέρος της τετραλογίας των βιβλίων σας;
Απάντηση:
Το πρώτο βιβλίο αναφέρεται στον αγώνα της Χλώρακας και στη συμμετοχή του χωριού στον αγώνα του 1955-1959, έτσι όμως όπως τον είδαν και τον έζησαν τα παιδιά εκείνης της εποχής. Πως έβλεπαν δηλαδή και πως αντιλαμβάνονταν τα όσα διαδραματίζονταν σε μια τόσο έντονη περίοδο.
Ερώτηση:
Πως το αντιλαμβάνονταν δηλαδή;
Απάντηση:
Μετείχαν στον όρκο της σιωπής και παρόλο που έβλεπαν διάφορα, ποτέ δεν έπρεπε να μιλήσουν γι’ αυτά. Και παρ’ όλο που τα παιδιά είναι εκδηλωτικά, θέλουν να μοιραστούν τις συγκινήσεις τους, τις περιπέτειες ή αυτά που ζουν, είχαν την ωριμότητα να καταλάβουν πως συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό που απαιτούσε μια άλλη στάση. Τα παιδιά με τον τρόπο που συμμετείχαν στον αγώνα είτε μέσω μιας παθητικής άμυνας όπου υπέμεναν όλα τα δύσκολα, όλα τα προβλήματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ερώτηση:
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να μετατρέψετε υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα σε μυθιστόρημα;
Απάντηση:
Ήταν πολύ δύσκολο. Μια δυσκολία ήταν να συνταιριάξεις το χρονικό πλέγμα. Μπαίνεις σε μυθιστορηματική αφήγηση αλλά χωρίς να ξεφύγεις από τα γεγονότα όπως διαδραματίστηκαν τότε. Κάπου χάνεσαι μέσα στο χρόνο, ενώ ο χρόνος δεν είναι συμβατός με αυτό που θέλεις να καταγράψεις. Εξ ου και το βιβλίο είναι μυθιστόρημα και όχι ιστορικό μυθιστόρημα.
Το μόνο το οποίο ξεφεύγει είναι το χρονικό πλέγμα. Όλα όμως τα γεγονότα έχουν συμβεί.
Ερώτηση:
Μελετώντας και ερευνώντας για το βιβλίο σας τι είναι αυτό που ανακαλύψετε που σας έκανε εντύπωση;
Απάντηση:
Υπάρχει μια πορεία δυο κατευθύνσεων, αυτή των ανθρώπων που πίστευαν στην Ένωση εδώ και τώρα, και εκείνων που πίστευαν ότι η μεθόδευση του αγώνα ήταν ακραία, παράτολμη και μη καρποφόρα. Αυτές οι δυο τάσεις με δυσκόλεψαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Για να γραφτεί το βιβλίο μίλησα με πάρα πολλούς από τους πρωταγωνιστές της εποχής. Από τη μια άκουσα τις απόψεις και συνειδητοποίησα ότι αυτές δεν άλλαξαν και από την άλλη πολλοί συνειδητοποίησαν ότι μπορεί να έγινε κάποιο λάθος σε ότι αφορά τη μεθόδευση των πραγμάτων. Αυτό όμως που με συγκίνησε ήταν η παραδοχή του ότι αν χρειαζόταν να κάνουμε και σήμερα τον ίδιο αγώνα, θα τον έκαναν. Δεν είναι παιδιά πια αλλά 65ντάρηδες και 70άρηδες… Και αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να ξανακάνουν αγώνα.
Ερώτηση:
Τα άλλα βιβλία που θα επακολουθήσουν μέρος μιας τετραλογίας όπως αναφέρετε στο οπισθόφυλλο, με τι καταπιάνονται;
Απάντηση:
Το δεύτερο βιβλίο θα καταπιαστεί με τους αντίθετους, αυτοί οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τη μεθόδευση του αγώνα. Όχι με τους καταδότες, αλλά με αυτούς που είχαν διαφορετική άποψη. Τα παιδιά είχαν επηρεαστεί από αυτό το γεγονός και πολλές φορές τσακώνονταν, ενώ είχαν χωριστεί σε δύο παρατάξεις. Παιδιά που ήταν φίλοι και συμμαθητές αλλά που έλεγαν βαριές κουβέντες όπως «προδότη» ή «φασίστα». Γράφω λοιπόν, πως αντέδρασαν κάποιοι άνθρωποι σε αυτούς τους ανθρώπους, πως αντέδρασε η ΕΟΚΑ.
Ερώτηση;
Αλήθεια, τι ήταν αυτό που σας ώθησε στη συγγραφή;
Απάντηση:
Ήταν κάτι που μου άρεσε ανέκαθεν, γράφω από έντεκα χρονών. Είναι κάτι που πάντα μου άρεσε… Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο που εκδίδω και ελπίζω να μην είναι το τελευταίο.
